‘Οταν ολοκλήρωσα αυτό το βιβλίο σκέφτηκα «Αυτό ήταν? Μια αφήγηση της ζωής των μελών μιας οικογένειας? Μια εξιστόριση των δυσάρεστων και ευτυχισμένων στιγμών τους?». Το ακούμπησα στην άκρη και το ξέχασα.’Ετσι νόμιζα. Γιατί ό.τι είχα διαβάσει «δούλευε» μέσα μου. Κι απλά ξαφνικά μετά από κάποιους μήνες κατάλαβα..

Αυτό το βιβλίο περιγράφει με τον πιο ρεαλιστικό τρόπο πώς είναι δυνατό να περάσεις μια ζωή, μια «αιωνιότητα» με κάποιους ανθρώπους, να μοιραστείς χαρές, και πόνους, και πίκρες και να ζήσεις ευτυχισμένες ή δυστυχισμένες στιγμές μαζί τους, κι όμως να ΜΗΝ έχεις πάψει ποτέ να αισθάνεσαι κι να είσαι μόνος. Τόσο εσύ όσο κι αυτοί. Επισημαίνει την εξής δυσνόητη διαφορά: πώς το γεγονός ότι διαχειρίζεσαι μαζί με άλλους απαιτητικές καταστάσεις δεν συνεπάγεται κατ’ανάγκην πώς τους έχεις νιώσει, πώς σε έχουν νιώσει, πώς τους ξέρεις ή πώς σε ξέρουν.

Το διαβάζω γιατί με οδηγεί να αποφασίσω στο τί «αιωνιότητα» θέλω τελικά να ζήσω.

Φιλικά,

Κωνσταντίνα.!