Σήμερα λοιπόν, θυμήθηκα ένα αγαπημένο βιβλίο, παιδικό βιβλίο, το οποίο – αν δεν το πιστεύετε – ακόμα και σήμερα μου αρέσει να το διαβάζω.! Ξανά και ξανά, μαζί με την αδερφή μου..

Λέγεται «Το δέντρο που έδινε» του Σελ Σιλβεστάιν (Αμερικάνος ποιητής όπως έμαθα πολύ καιρό μετά). Πρόκειται για μία σύντομη, περιεκτική ιστορία μιας μηλιάς που αγαπάει ένα αγόρι, το οποίο παίζει μεγαλώνοντας στα κλαδιά της. Το ωραίο σε αυτό το παιδικό βιβλίο είναι οι απλές, λιτές προτάσεις του που συμπυκνώνουν και διοχετεύουν εύκολα κι ανεμπόδιστα στο κάθε παιδί την ίδια αίσθηση, το ίδιο νόημα : ‘Οτι, αν υπάρχει άδολη και ανιδιοτελής αγάπη αυτή προσεγγίζεται μόνο από μια μάνα, μόνο από ένα πατέρα, μόνο από έναν γονιό..!

Το διαβάζω γιατί μου θυμίζει την αγκαλιά της μητέρας μου, την ασφάλεια του πατέρα μου, το ζεστό σπιτικό μου..!

Φιλικά,

Κωνσταντίνα.!