‘Ενα από τα πιο αισιόδοξα ποιήματα γραμμένα για τον έρωτα και την αγάπη.!

«..Είχα κλείσει τα μάτια για ν’ατενίζω το φως.Τυφλός.Είχα κάψει τη φλόγα για ν’αναπνέω.

[..]..Κι ήρθες εσύ. [..].. Πέταξα στο φωτεινό σου διάδρομο την πανοπλία μου.’Ημουν γυμνός όταν εχτύπησα τη θύρα του κοιτώνα σου.

[..]..Γονατισμένος προσεύχομαι. Θεέ μου Θεέ μου, η αγάπη μου είχε λείψει για να χαρώ και να νοήσω το μεγαλείο σου.

[..]..Ζητώντας τον θεό, ζητούσα εσένα.

[..]..Σφίγγω το χέρι σου. Τί μου λείπει για να μισήσω τη ζωή;»

Το διαβάζω γιατί χρειάζεται να θυμάμαι πως ο έρωτας δεν είναι πόνος, πως η αγάπη είναι ζωή..

Φιλικά,

Κωνσταντίνα.!