‘Οταν έπεσε στα χέρια μου αυτή η ποιητική συλλογή, ένας άλλος κόσμος ανοίχτηκε. Διαφορετικός, μη συνηθισμένος. Σκεπτόμενος. Δεν ξέρω ακριβώς πώς να το αποτυπώσω με λέξεις, γιατί διαβάζοντας αυτήν την συλλογή πρώτα αισθάνεσαι και μετά το συναίσθημα μετουσιώνεται σε σκέψη. Κυρίως αισθάνεσαι. Γι’αυτό θα μεταφέρω το αγαπημένο μου από αυτή τη συλλογή ποίημα. Λέγεται Οι κληρονόμοι. :

«Σε πήρε το Άγνωστο

εξ ολοκλήρου.

Παράνομα.

 

Δεν ήταν ο μόνος κληρονόμος

Υπήρχαν κι άλλοι τρεις

εγώ, η μνήμη και η λήθη.

 

Σε μένα άφηνες εκείνα που αγαπούσα.

Τα πήρα.

 

Τί κέρδισε δικαστικά η μνήμη

τί παραπάνω έκλεψε η λήθη

εγώ σ’ αυτά δεν υπεισήλθα.

 

‘Ομως  τώρα

μετά από τόσα χρόνια

μου λείπουνε πολύ

όσα δεν άφησες σε μένα.

‘Ολα εκείνα που γελιόμουνα

πώς δεν τα αγαπώ.

 

Απλώς αλλοίωνε το αίσθημα μου

ενάς θυμός μαζί τους ίσως γιατί

σε απόσταση επίμονη αποξενωτική

μακριά από σένα με κρατούσαν.

 

Να τα διεκδικήσεις

μου  ξεφούρνισε κοιτώντας με

κάποια φωτογραφία σου.

 

Από πού; Από το ‘Αγνωστο;

Κατ’ ανάγκην, κατέφυγα στη λήθη,

ξέχνα το μου είπε – η μόνη λέξη που κατείχε.

 

Πήγα μετά στη μνήμη – έχουμε πολλά κοινά συμφέροντα.

 

Πρόθυμη εκείνη άπλωσε μπροστά μου

μερικά να δω  τί θέλω να διαλέξω.

 

‘Εβαλα τις φωνές.

 

Κάποιο λάθος κάνεις της είπα

αυτά δεν είναι δικά του, το ξέρω καλά

και εκείνη γελώντας μου απάντησε:

 

Δίκα του είναι

απλώς δε βάζεις στο λογαριασμό

 

πώς μέσα στο θυμάμαι

βολεύεται σε μια γωνιά του

ήσυχη σκοτεινή

και το ξεχνώ.»

 

Φιλικά,

Κωνσταντίνα.!