«[..] Έτσι μιλώ για σένα και για μένα..

Επειδή σ’αγαπώ, και στην αγάπη ξέρω να μπαίνω σαν Πανσέληνος..

[..]

Πουθενά δεν πάω, μ’ ακούς
Ή κανείς ή κι οι δύο μαζί, μ’ ακούς..

Το λουλούδι αυτό της καταιγίδας και, μ’ ακούς της αγάπης
Μια για πάντα το κόψαμε
και δε γίνεται ν’ ανθίσει αλλιώς, μ’ ακούς
Σ’ άλλη γη, σ’ άλλο αστέρι, μ’ ακούς
δεν υπάρχει το χώμα, δεν υπάρχει ο αέρας
που αγγίξαμε, ο ίδιος, μ’ ακούς..

Και κανείς κηπουρός δεν ευτύχησε σ’ άλλους καιρούς
από τόσον χειμώνα κι από τόσους βοριάδες, μ’ ακούς
να τινάξει λουλούδι, μόνο εμείς, μ’ ακούς..

Μες στη μέση της θάλασσας..

από μόνο το θέλημα της αγάπης, μ’ ακούς
Ανεβάσαμε ολόκληρο νησί, μ’ ακούς
με σπηλιές και με κάβους κι ανθισμένους γκρεμούς..

Άκου, άκου..
Ποιός μιλεί στα νερά και ποιός κλαίει -ακούς;
Ποιός γυρεύει τον άλλο, ποιός φωνάζει -ακούς;
Είμ’ εγώ που φωνάζω κι είμ’ εγώ που κλαίω, μ’ ακούς
Σ’ αγαπώ, σ’ αγαπώ, μ’ ακούς..»

Φιλικά,

Κωνσταντίνα.!