«Ψάχνω να βρω τι να’ναι αυτό που διαρκεί,

που κάνει εσένα Αέναη,

Διαχρονική, Παντοτινή.

Να’ναι η ψυχή, το σώμα, η φωνή?

Να’ναι τα μάτια, το φιλί, το Είναι σου, Εσύ?

Εσύ ή και οι δυο μαζί?

Και το μαζί πως γίνεται ένα,

κι αυτό ξανά μαζί?

Στίχοι γραμμένοι στο χαρτί

Νήμα χωρίς αρχή,

Νόημα δίχως άκρη,

για σένα που λεν Αγάπη.»

Φιλικά,

Κωνσταντίνα.!