«Φοβάμαι,

Φοβάμαι στο δρόμο εδώ που περπατώ σιμά σου

Φοβάμαι μη χάσω το σκιερό περπάτημα σου

Το βλέμα σου το στοργικό

αυτό που θα’θελε να πει μείνε εδώ.

Τρέμω, ναι τρέμω.

‘Οχι για το δρόμο που ίσως να τελειώσει,

τρέμω γιατί χέρια θα έχω αδειανά

και μόνη πιο μόνη θα βρεθώ ξανά.

Στο πουθενά.»

Φιλικά,

Κωνσταντίνα.!