«Δε τόλμησα ποτέ να σου το πω.

Δεν έπρεπε. Δε πρέπει.

Σαν τη λεπίδα σ ‘έκοψα ένα πρωί,

γιατί μόνο γκρεμό θα βλέπαμε κάθε αυγή.

~

Μα σαν θα φύγω,

μα σαν θα φύγεις,

ένα θέλω να ξέρεις:

πόσο διψούσα κάποτε για το μαζί.

~

Δε τόλμησα ποτέ να σου το πω.

Σωστά έκανα; Ποιός ξέρει..

Σαν μέγγενη ένιωθα τον δικαστή

κι όλα θα τέλειωναν εν μια νυκτί.

~

Μα σαν θα φύγω,

μα σαν θα φύγεις,

ένα θέλω να θυμηθείς:

πόσο θα μου ’λειπες κάθε στιγμή.

~

Δε τόλμησα ποτέ να σου το πω.

Δεν έπρεπε. Δε πρέπει.

Γύρω σου σαν δορυφόρος

συνήθισα κι εγώ.

Πίστευα πάντα θα’σαι εδώ.

~

Μα λίγο πριν φύγεις

λίγο πριν χαθείς,

ένα θέλω να ξέρεις:

μέσα μου ζεις.

Κι αν είχαμε δρόμο, θα μ ’αγαπούσες όσο κανείς.»

Φιλικά,

Κωνσταντίνα.!