«..[..].. Ώρα καλή κι ώρα χρυσή
ήρθες με την καλήν αυγή
και η αυγή με σένα
να σμίξεις ουρανό και γη
και η ζωή να γίνει
φως και ψωμί
φως και κρασί
φως και γαλήνη..
Άλλη χαρά δεν είναι πιο μεγάλη
απ’ τη χαρά που δίνεις..
Να το θυμάσαι κοριτσάκι..»
Καλώς ήρθες στις αγκαλιές μας..!
«Σαν χθες μοιάζει που σμίξαμε
ώρες, μέρες, μήνες πέρασαν
κι όλοι οι φόβοι μου προσπέρασαν.
Το χέρι σου θέλω να κρατώ,
δίπλα σου να περπατώ,
όμορφες στιγμές μαζί σου να γευτώ.
Σ’αγαπώ θα πεις, και σ’αγαπώ θα πω
κι οι δυο Μαζί… Εδώ..,
κανένα όνειρο δεν ήταν πιο αληθινό.»
Με αγάπη,
Κωνσταντίνα.!
Με αφορμή τη Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης, παραθέτω ένα αγαπημένο μου απόσπασμα από το ποίημα ‘Αξιον Εστί του Οδυσσέα Ελύτη.
«Μόνος κυβέρνησα τη θλίψη μου
Μόνος αποίκησα τον εγκαταλειμμένο Μάιο
Μόνος εκόλπωσα τις ευωδιές
Επάνω στον αγρό με τις αλκυονίδες
Τάισα τα λουλούδια κίτρινο, βουκόλισα τους λόφους
Επυροβόλησα την ερημιά με κόκκινο!
Είπα: δε θα’ναι η μαχαιριά βαθύτερη από την κραυγή
Και είπα: δε θα’ναι το ‘Αδικο τιμιότερο απ’το αίμα!
Το χέρι των σεισμών, το χέρι των λιμών
Το χέρι των εχτρών, το χέρι των δικών
Μου, εφρένιασαν εχάλασαν ερήμαξαν αφάνισαν
Μία και δύο και τρείς φορές
Προδόθηκα κι απόμεινα στον κάμπο μόνος
Πάρθηκα και πατήθηκα σαν κάστρο μόνος
Το μήνυμα που σήκωνα τ’άντεξα μόνος!
Μόνος απέλπισα το θάνατο
Μόνος εδάγκωσα μες τον Καιρό με δόντια πέτρινα
Μόνος εκίνησα για το μακρύ
Ταξίδι σαν της σάλπιγγας μες τους αιθέρες!
‘Ηταν στη δύναμή μου η Νέμεση, το ατσάλι κι η ατιμία
Να προχωρήσω με τον κορνιαχτό και τ’άρματα
Είπα: με μόνο το σπαθί του κρύου νερού θα παραβγω
Και είπα: με μόνο το ‘Ασπιλο του νου μου θα χτυπήσω!
Στο πείσμα των σεισμών, στο πείσμα των λιμών
Στο πείσμα των εχτρών, στο πείσμα των δικών
Μου, ανάντισα κρατήθηκα ψυχώθηκα κραταιώθηκα
Μία και δύο και τρείς φορές
Θεμελίωσα τα σπίτια μου στη μνήμη μόνος
Πήρα και στεφανώθηκα την άλω μόνος
Το στάρι που ευαγγέλισα το’δρεψα μόνος! »
Φιλικά,
Κωνσταντίνα..!
Με αφορμή το φετινό Πάσχα που συμπίπτει με την εργατική Πρωτομαγιά, αλλά και την σημερινή γιορτή της Μητέρας, ο «Επιτάφιος» του Ρίτσου είναι καθ’όλα επίκαιρος. ‘Ενα έργο εμπνευσμένο από τον πόνο μιας μάνας για την απώλεια του γιού της, ένα έργο μνήμης για τον Μάη του 1936 στη Θεσσαλονική.
«Γιέ μου, σπλάχνο των σπλάχνων μου, καρδούλα της καρδιάς μου,
πουλάκι της φτωχειάς αυλής, ανθέ της ερημιάς μου,
Πώς κλείσαν τα ματάκια σου και δε θωρείς που κλαίω
και δε σαλεύεις, δε γροικάς τά που πικρά σου λέω;
…
Γιε μου, ποιά Μοίρα στο’ γραφε και ποιά μου το ’χε γράψει
τέτοιον καημό, τέτοια φωτιά στα στήθεια μου ν’ ανάψει;
…
Μέρα Μαγιού μου μίσεψες, μερά Μαγιού σε χάνω
άνοιξη, γιε, που αγάπαγες κι ανέβαινες επάνω
στο λιακωτό και κοίταζες και δίχως να χορταίνεις
άρμεγες με τα μάτια σου το φως της οικουμένης
…
‘Ολα μου τα δειχνες εσύ, παιδί μου κι άρχοντά μου,
Κι ως τα βλεπες όλα έφεγγαν σα να’ταν σ’ώρα γάμου.
…
‘Ετσι άχαρη, με ομόρφαινες, κ’έτσι άμαθη – για κοίτα-
μες στη ματιά σου διάβαζα της ζωής την αλφαβήτα.
…
Τώρα τα μάτια σου έκλεισαν και γω κλείστηκα απ’έξω
Κι ούτε έχω πέτρα να σταθώ και δρόμο πια να τρέξω.
…
Βασίλεψες αστέρι μου, βασίλεψε όλη η πλάση,
κι ο ήλιος, κουβάρι ολόμαυρο, το φέγγος του έχει μάσει.
…
Να’χα τ’αθάνατο νερό, ψυχή καινούργια να’χα,
να σου’δινα, να ξύπναγες για μια στιγμή μονάχα,
να δεις, να πεις, να το χαρείς ακέριο τ’όνειρό σου
να στέκεται ολοζώντανο κοντά σου, στο πλευρό σου…»
Το διαβάζω γιατί ακόμα κι όταν όλοι ξεχνούν η μητέρα θυμάται.
Φιλικά,
Κωνσταντίνα
Με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Βιβλίου, θέλω να προτείνω μια σειρά εξαιρετικών αστυνομικών μυθιστορημάτων που χαρακτηρίζονται από οξυδέρκεια, ανατρεπτική πλοκή και εξαιρετική περιγραφή χαρακτήρων. Πρόκειται για τις ιστορίες του Σέρλοκ Χόλμς, του ‘Αρθουρ Κόναν Ντόιλ και είναι οι παρακάτω:
Καθέ ένα βιβλίο από τα παραπάνω θες απλά να το διαβάζεις ξανά και ξανά.
Το διαβάζω γιατί τέρπει το νου.!
Φιλικά,
Κωνσταντίνα.!
Σήμερα λοιπόν, θυμήθηκα ένα αγαπημένο βιβλίο, παιδικό βιβλίο, το οποίο – αν δεν το πιστεύετε – ακόμα και σήμερα μου αρέσει να το διαβάζω.! Ξανά και ξανά, μαζί με την αδερφή μου..
Λέγεται «Το δέντρο που έδινε» του Σελ Σιλβεστάιν (Αμερικάνος ποιητής όπως έμαθα πολύ καιρό μετά). Πρόκειται για μία σύντομη, περιεκτική ιστορία μιας μηλιάς που αγαπάει ένα αγόρι, το οποίο παίζει μεγαλώνοντας στα κλαδιά της. Το ωραίο σε αυτό το παιδικό βιβλίο είναι οι απλές, λιτές προτάσεις του που συμπυκνώνουν και διοχετεύουν εύκολα κι ανεμπόδιστα στο κάθε παιδί την ίδια αίσθηση, το ίδιο νόημα : ‘Οτι, αν υπάρχει άδολη και ανιδιοτελής αγάπη αυτή προσεγγίζεται μόνο από μια μάνα, μόνο από ένα πατέρα, μόνο από έναν γονιό..!
Το διαβάζω γιατί μου θυμίζει την αγκαλιά της μητέρας μου, την ασφάλεια του πατέρα μου, το ζεστό σπιτικό μου..!
Φιλικά,
Κωνσταντίνα.!
«..Κι εγώ ζητούσα εσένα.
Εσένα αδιάκοπα..
Εσένα ανάμεσα σε ήλιο και σε σύννεφα.
Εσένα ανάμεσα σε νύχτα και σε ξαστεριά, στα σοκάκια τα στενά και στα αμέτρητα τα σκαλοπάτια.
Εσένα ζητούσα όταν η μοναξιά μ’αγκάλιαζε, εσένα κι όταν η χαρά γυρνούσε..
Εσένα, όταν τα μάτια μου έστρεφα στο βάθος της ψυχής μου..
Εσένα κι όταν η παρηγοριά δεν έφτανε στο σκοτεινό κελί μου..
Εσένα μάτια γαλανά και στου Χριστού την Πόρτα.
Χρόνια ολόκληρα εσένα αναζητώ μα μάταια..
..γιατί είναι άπιαστη σαν λένε η αγάπη..»
Φιλικά,
Κωνσταντίνα.!
Το διαβάζω... 