Όπως ο ήλιος και η βροχή,

όπως ο ήχος και η σιωπή,

όπως η νύχτα και η αυγή

με αντιθέσεις,

μια αγάπη δίχως συνθέσεις,

με εξαιρέσεις,

δίχως το χρόνο και δίχως παρόν.

Μετέωρο βήμα, το χάδι νωπό

και όλα σιωπούν

σε  μία γιορτή

με δίχως ορχήστρα και δίχως φιλί.

Φιλικά,

Κωνσταντίνα.!

‘Ειναι που όσα λάτρεψα

λουλούδια ξένου κήπου.

Είναι που όσα γεύτηκα

όνειρα άλλου καιρού…

Είναι που όσα αγκάλιασα

θάλασσες άλλου πλοίου,

Είναι που σ’αγάπησα

πουλί άλλου ουρανού.

Κωνσταντίνα.!

Το συγκεκριμένο μυθιστόρημα, μου το δώρισαν τα αδέρφια μου και τα ευχαριστώ πολύ!

Πρόκειται για ένα όμορφο, περιπετειώδες μυθιστόρημα μιας νέας, σύγχρονης Ελληνίδας συγγραφέα. Με φόντο μια παλιά ιστορία αγάπης στη Κυπαρισσία, μια νέα δασκάλα και ένας ιδιόμορφος καθηγητής, προσπαθούν να εξιχνιάσουν μια εγκληματική οργάνωση στην Ελλάδα του σήμερα.

Αυτό που μου άρεσε πολύ ήταν ο ωραίος λόγος του κειμένου και η ευκολία με την οποία εξελίσσονταν η πλοκή.

Το διαβάζω γιατί όλοι αναζητούμε μια ‘Αννα και έναν Νεκτάριο…

Φιλικά,

Κωνσταντίνα.!

«Δε τόλμησα ποτέ να σου το πω.

Δεν έπρεπε. Δε πρέπει.

Σαν τη λεπίδα σ ‘έκοψα ένα πρωί,

γιατί μόνο γκρεμό θα βλέπαμε κάθε αυγή.

~

Μα σαν θα φύγω,

μα σαν θα φύγεις,

ένα θέλω να ξέρεις:

πόσο διψούσα κάποτε για το μαζί.

~

Δε τόλμησα ποτέ να σου το πω.

Σωστά έκανα; Ποιός ξέρει..

Σαν μέγγενη ένιωθα τον δικαστή

κι όλα θα τέλειωναν εν μια νυκτί.

~

Μα σαν θα φύγω,

μα σαν θα φύγεις,

ένα θέλω να θυμηθείς:

πόσο θα μου ’λειπες κάθε στιγμή.

~

Δε τόλμησα ποτέ να σου το πω.

Δεν έπρεπε. Δε πρέπει.

Γύρω σου σαν δορυφόρος

συνήθισα κι εγώ.

Πίστευα πάντα θα’σαι εδώ.

~

Μα λίγο πριν φύγεις

λίγο πριν χαθείς,

ένα θέλω να ξέρεις:

μέσα μου ζεις.

Κι αν είχαμε δρόμο, θα μ ’αγαπούσες όσο κανείς.»

Φιλικά,

Κωνσταντίνα.!

https://www.bookoo.gr/eshop/books/pontarismata

Στο παραπάνω σύνδεσμο θα βρει κανείς όλα τα ποιήματα μου που κατά καιρούς έχω δημοσιεύσει στο blog μου. Αποτυπώνουν συναισθήματα για μέρη και ανθρώπους που αγαπώ, ανθρώπους που τους έχει δοθεί απλόχερα κάτι από μένα.. Χωρίς φόβο και χωρίς ντροπή, είναι η Κωνσταντίνα.

ΥΓ: Ειδικά τα ποιήματα «Λαβύρινθος«, «Αλλιώτικα» και «Πυξίδες» μαζί, διακρίθηκαν στον παρακάτω διαγωνισμό https://www.idrogios.gr/ 10ο Διαδικτυακό Διαγωνιστικό Φεστιβάλ Ποίησης Θεσσαλονίκης.

Φιλικά,

Κωνσταντίνα..!

Είναι επίκαιρο, καθώς η ομώνυμη πετυχημένη σειρά της τηλεόρασης που κάνει θραύση.

Πάντα πίστευα ότι όταν ένα βιβλίο μεταφέρεται στη μικρή ή στη μεγάλη οθόνη, είναι και πάλι καλύτερο, ανώτερο, και ό.τι παραμένει ακόμα μοναδικό. Κι εδώ δε διαψεύστηκα. Η σειρά εμπνεύστηκε από το βιβλίο και δεν έγινε μεταφορά. Για την ακρίβεια δε μπορείς να μιλήσεις για μεταφορά γιατί η πλοκή διαφέρει.

Δολοφονίες αρκετές, πόνος πολύς, εξορία προφανής όπως και στη σειρά. Ο κορμός παραμένει ο ίδιος δηλαδή, αλλάζει όμως ο τρόπος που συνδέονται οι ήρωες, ενώ άλλοι δεν υπάρχουν. Αξίζει να διαβαστεί αυτό το βιβλίο για δύο κατά τη γνώμη μου λόγους:

1) Ο άνθρωπος στη ζωή του μπορεί να βιώσει αστείρευτο πόνο. Ο πόνος είτε σε λυγίζει είτε σε δυναμώνει μέσα από την προσπάθεια σου να μην εγκαταλείψεις. Στο βιβλίο περιγράφεται εντυπωσιακά η ενστικτώδης παρόρμηση να μην εγκαταλείψεις.

2) Ο άνθρωπος στη ζωή του μπορεί να κληθεί σε θέση να συγχωρέσει. Μεγάλο ή μικρό κακό, παραμένει κακό. Πώς συγχωρείς? Τον άνθρωπο που σου έκανε κακό πως τον συγχωρείς? Εγώ προσωπικά αδυνατούσα να το φανταστώ μέχρι πριν αυτό το βιβλίο.

Επομένως, το διαβάζω γιατί «το ένα καλό έχει τη δύναμη να νικήσει χίλια κακά..!»

Φιλικά,

Κωνσταντίνα.!

Πόσες ζωές μπορείς να ζήσεις?

Πόσες ζωές μπορείς να μετανιώσεις?

Πολυδιαφημισμένο, σύγχρονο βιβλίο. Η ηρωίδα του βιβλίου, όντας σε απόλυτη απόγνωση και έχοντας πιάσει πάτο βρίσκει το θάρρος και την ελπίδα της ξανά έπειτα από «λίγο χρόνο στη βιβλιοθήκη της ζωής της». Δοκιμάζοντας πολλές διαφορετικές επιλογές για τις οποίες νόμιζε ότι μετάνιωνε γνωρίζει τον εαυτό της και αποφασίζει πώς θα ήθελε να ζήσει τη πραγματική της ζωή. Και τολμά να ξαναπροσπαθήσει για αυτό.

Φαίνεται λίγο απλοϊκό και αυτονόητο αν το αναλογιστεί κανείς. Συμβαίνει όμως? Πόσες φορές δεν είπαμε όλοι «αν δεν είχα κάνει εκείνο τώρα θα ήταν αλλιώς«. Αλήθεια πόσο ρεαλιστικό είναι αυτό? Θα ήταν όντως καλύτερα/χειρότερα/πιο εύκολα/δυσκολότερα? Κανείς δε θα μάθει ποτέ.. ‘Έχει όμως αλήθεια σημασία? Κατά τη γνώμη μου δεν έχει, αν είσαι αυθεντικός σε ο.τι κάνεις, διαλέγεις ή επιλέγεις. Επιτυχία είναι να κάνεις αυτό που μπορείς, εκεί που βρίσκεσαι, με αυτά που έχεις. Και ευτυχία είναι να είσαι καλά με τον εαυτό σου.

Το διαβάζω γιατί χρειάζεται να ξαναθυμηθώ ότι σημασία έχει το πως θέλω εγώ να ζω, χωρίς ενοχές, χωρίς αν, χωρίς γιατί.

Φιλικά,

Κωνσταντίνα.!

Η γλύκα της αφής σου

δεν έχει ξεθωριάσει στη παλάμη μου,

κάθε που περπατώ σ’ αναζητώ

κι ας μην είσαι εδώ.

Τα νέα σύμπαντα προσπάθησα

μόνη να τα διαρρήξω

μπροστά μου μόνο άβυσσος, βυθός να περπατήσω.

Είναι που σ’αγαπώ και νέκρωσαν μέσα μου οι πυξίδες

είναι που δε δουλεύουνε πια κι αυτές, να μ’ έβρεις μες τις νύχτες..

Θυμώνω για τα λόγια που είπες και είπα

Θυμώνω για όσα δεν είπες και όσα δεν είπα.

Θυμώνω για τα λόγια που σου ‘πάνε και για τα λόγια των τρίτων,

Θυμώνω για τα λόγια που μου ‘πάνε και για τα λόγια των λίγων.

Θυμώνω που λες πως μόνο εγώ φταίω

Θυμώνω που δε με συγχωρώ για όσα φταίω..

Θυμώνω που έφυγες και δε προσπάθησες

Θυμώνω που πάλευα ενώ ξεστράτιζες.

Θυμώνω που απλά «υποχώρησες» και δε  μ ‘αγάπησες..

Θυμώνω για το λίγο σου και το πολύ μου,

Θυμώνω για το ποτέ σου και το μαζί μου

Θυμώνω για το δικό μας χθες και το δικό σου αύριο.

Θυμώνω που σ ‘αγαπώ και μ ‘αδικώ..

Θυμώνω που δεν έχω τίποτα άλλο να πω.

Κωνσταντίνα..

Το πιο όμορφα μάτια μου

είναι τα όνειρα μου,

γιατί εκεί σε συναντώ ξανά στη μοναξιά μου.

Εκεί θυμάμαι τη στοργή και το γλυκό σου χάδι,

Εκεί θυμάμαι τη φυγή και το πικρό σημάδι.

Ξέρω να’ρθεις δε το μπορείς

Ξέρω δε θα γυρίσεις

Είναι πολύ για σε να μ ’αγαπάς

Πολύ να μ ‘αγαπήσεις.

Κωνσταντίνα.!