«‘Ηταν αλήθεια..

Σίγουρα ήταν.

Το ξέρω απ’ το βράδυ εκείνο

και τότε και τώρα..

Ζήλεψε ο κόσμος το ταίριασμα.

Ζήλεψε ο κόσμος τη φωτιά.

Κι έπεσε πάνω μας σαν σκοτεινιά η ζήλια

σαν χείμαρρος, σαν καταχνιά.

Δέσμιοι της κοινωνίας

Δέσμιοι ετούτης της ζωής

Μόνοι εμείς κι αυτοί μαζί.»

Κωνσταντίνα..

Η υποθήκη σαν θα μπει

δύσκολα βγαίνει…

Ποιανού τα χρέη τί οφελεί?

Το χρέος από κοινού βαραίνει.

Κι είναι μισή πια η χαρά

και λιγοστή η ζήση.

Όνειρα μόνα, ορφανά..

~

Τι κι αν η ψυχή μου

λεύτερο ήθελε το φιλί.

Εμένα δε με ρώτησε κανείς…

Πρόβατο πάνε σε σφαγή.

Σε μένα τελικά τα βέλη

σε μένα ο καημός

και μένει για σε ο εγωισμός..

~

Μισή χαρά

Μισή πνοή

Μισή ζωή.

~

Σε τί καμβά να ζωγραφίσω

όταν τα χρώματα μακριά μου τα κρατάς?

Με τί πνοή να σε ζητήσω

όταν για αλλού σιγά σιγά πετάς..?

~

Γύρνα λοιπόν ψυχή στη λήθη,

ησύχασε, άλλο δε χρωστάς.

Πλήρωσε για σε την υποθήκη

η αγάπη που τόσο λαχταράς..

Κωνσταντίνα…