Με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Βιβλίου,  θέλω να προτείνω μια σειρά εξαιρετικών αστυνομικών μυθιστορημάτων που χαρακτηρίζονται από οξυδέρκεια, ανατρεπτική πλοκή και εξαιρετική περιγραφή χαρακτήρων. Πρόκειται για τις ιστορίες του Σέρλοκ Χόλμς, του ‘Αρθουρ Κόναν Ντόιλ και είναι οι παρακάτω:

• Σπουδή στο Κόκκινο
• Το Σήμα των Τεσσάρων
• Οι Περιπέτειες του Σέρλοκ Χολμς
• Οι Αναμνήσεις του Σέρλοκ Χολμς
• Το σκυλί των Μπάσκερβιλ
• Η Επιστροφή του Σέρλοκ Χολμς
• Η Κοιλάδα του Φόβου
• Η Τελευταία Υπόκλιση
• Το Σημειωματάριο του Σέρλοκ Χολμς

Καθέ ένα βιβλίο από τα παραπάνω θες απλά να το διαβάζεις ξανά και ξανά.

Το  διαβάζω γιατί τέρπει το νου.!

Φιλικά,

Κωνσταντίνα.!

Και αυτό το βιβλίο του γνωστού ‘Ιρβιν Γιάλομ είναι κάτι το ιδιαίτερο.

Για όλους μας η ιδέα του «τέλους», του «μοιραίου» του «αναπόφευκτου» είναι ταμπού. Κι όμως δεν θα έπρεπε. Μέσα από αυτό το βιβλίο, ο αναγνώστης έρχεται αντιμέτωπος με το βαθύτερο και πρωταρχικό του φόβο και αναγκαστικά ωριμάζει (ως προς το θέμα αυτό). Ωριμάζει, γιατί συνειδητοποιεί πως έχει μια ζωή, κι όχι πολλές κι ούτε «κάπου αλλού». Κι αν αρχικά, διαβάζοντάς το, νιώθεις μουδιασμένος, όσο προχωρά η ανάγνωση νιωθείς μια ολοένα αυξανόμενη δύναμη να σε κατακλύζει. Απελευθερώνεσαι όταν αντιλαμβάνεσαι πως είναι στα δικά σου χέρια η μοίρα σου και έχεις μια ευκαιρία να ζήσεις όπως ονειρευέσαι. Και πως γι’αυτό αξίζει να προσπαθείς κάθε μέρα.

Το διαβάζω γιατί μαθαίνω να προσπαθώ να ζήσω μια όμορφη ζωή.! Εδώ, σήμερα, τώρα.!

Φιλικά,

Κωνσταντίνα.!

Το συγκεκριμένο μυθιστόρημα είναι αρκετά διαφορετικό. Ο συγγραφέας – διακεκριμένος καθηγητής ψυχιατρικής- χρησιμοποιεί δύο υπαρκτές ιστορικά προσωπικότητες, τον φιλόσοφο Νίτσε και τον ψυχίατρο Μπρόιερ, για να μυήσει τον αναγνώστη στην έννοια και τη χρησιμότητα της ψυχανάλυσης-ψυχοθεραπείας. Χρησιμοποιώντας ως πρωταγωνιστή ένα μεγάλο φιλόσοφο, δείχνει πως ακόμα κι οι μεγάλοι άνθρωποι μπορεί να ταλανίζονται από βαθιά σκοτάδια. Χρησιμοποιώντας έναν πετυχημένο και καταξιωμένο επαγγελματία, δείχνει πως κι αυτοί οι άνθρωποι που τα έχουν κάνει όλα «σωστά» μπορεί να συμβεί να νιώθουν ή να είναι εγκλωβισμένοι. Κι κατ’επέκταση να χρειάζονται ένα χέρι για να τους βοηθήσει ή να τους καθοδηγήσει. Πρόκειται για ένα βιβλίο, με οξυδερκείς διαλόγους, με πλούσια γλώσσα που απαιτεί καθαρό μυαλό κατά την ανάγνωση.

Το διαβάζω γιατί μπορεί να αποτελέσει την αρχή για να βρω το θάρρος να «κοιτάξω τον εαυτό μου στο καθρέφτη.»

Φιλικά,

Κωνσταντίνα.!

‘Ενα από τα πιο αισιόδοξα ποιήματα γραμμένα για τον έρωτα και την αγάπη.!

«..Είχα κλείσει τα μάτια για ν’ατενίζω το φως.Τυφλός.Είχα κάψει τη φλόγα για ν’αναπνέω.

[..]..Κι ήρθες εσύ. [..].. Πέταξα στο φωτεινό σου διάδρομο την πανοπλία μου.’Ημουν γυμνός όταν εχτύπησα τη θύρα του κοιτώνα σου.

[..]..Γονατισμένος προσεύχομαι. Θεέ μου Θεέ μου, η αγάπη μου είχε λείψει για να χαρώ και να νοήσω το μεγαλείο σου.

[..]..Ζητώντας τον θεό, ζητούσα εσένα.

[..]..Σφίγγω το χέρι σου. Τί μου λείπει για να μισήσω τη ζωή;»

Το διαβάζω γιατί χρειάζεται να θυμάμαι πως ο έρωτας δεν είναι πόνος, πως η αγάπη είναι ζωή..

Φιλικά,

Κωνσταντίνα.!

Αυτό το καταπληκτικό βιβλίο αποτελεί ένα από τα αγαπημένα μου βιβλία. Πρόκειται για ένα φανταστικό παραμύθι με πρωταγωνιστές τον βασιλιά «Αστόχαστο» και τον γιο του τον «Συνετό». ‘Επι βασιλείας του πρώτου, η χώρα καταρρέει, ο λαός οδηγείται στην εξαθλίωση και την πείνα, ο τόπος ερημώνει και οι εχθροί του βασιλείου καραδοκούν.

Το βιβλίο αυτό εξιστορεί την μετάβαση από την καταστροφή στην ανοικοδόμηση, από την αποτυχία στην επιτυχία, διδάσκοντας σύνεση, γνώση, υπομονή, προσπάθεια, ταπεινότητα, αποφασιστικότητα, δικαιοσύνη και θάρρος. Είναι ένα διαχρονικό μαργαριτάρι για μικρούς και μεγάλους.

Το διαβάζω γιατί χρειάζεται να θυμάμαι πως χρειάζεται δύναμη να σηκωθείς όταν έχεις πέσει, πως χρειάζεται μόχθος για να φτάσεις ψηλά.

Φιλικά,

Κωνσταντίνα.!

Σήμερα λοιπόν, θυμήθηκα ένα αγαπημένο βιβλίο, παιδικό βιβλίο, το οποίο – αν δεν το πιστεύετε – ακόμα και σήμερα μου αρέσει να το διαβάζω.! Ξανά και ξανά, μαζί με την αδερφή μου..

Λέγεται «Το δέντρο που έδινε» του Σελ Σιλβεστάιν (Αμερικάνος ποιητής όπως έμαθα πολύ καιρό μετά). Πρόκειται για μία σύντομη, περιεκτική ιστορία μιας μηλιάς που αγαπάει ένα αγόρι, το οποίο παίζει μεγαλώνοντας στα κλαδιά της. Το ωραίο σε αυτό το παιδικό βιβλίο είναι οι απλές, λιτές προτάσεις του που συμπυκνώνουν και διοχετεύουν εύκολα κι ανεμπόδιστα στο κάθε παιδί την ίδια αίσθηση, το ίδιο νόημα : ‘Οτι, αν υπάρχει άδολη και ανιδιοτελής αγάπη αυτή προσεγγίζεται μόνο από μια μάνα, μόνο από ένα πατέρα, μόνο από έναν γονιό..!

Το διαβάζω γιατί μου θυμίζει την αγκαλιά της μητέρας μου, την ασφάλεια του πατέρα μου, το ζεστό σπιτικό μου..!

Φιλικά,

Κωνσταντίνα.!