«Της ματιάς σου το καθάριο

κρυσταλλώνεται στο χρόνο,

διαρκεί..

Της ψυχής σου η κερκόπορτα είναι

τότε για λίγο ανοιχτή!

Μπαίνω – διαβαίνω, τριγυρνώ

και στο λαβύρινθό σου σ’οδηγώ

το φάντασμα σου για να βρεις

να το σκοτώσεις..

κι ελεύθερος ξανά να νιώσεις.!»

Φιλικά,

Κωνσταντίνα.!

«Πότε δεν είχα έρθει πιο κοντά σου

Κύριε Εσύ, το θείο αγγιγμά σου

στα σκαλοπάτια του ουρανού

βρέθηκα στην αγκαλιά σου.

Ευλογημένος τόπος, ευλογημένο μέρος

Στης Τήνου την αγκάλη 

Βώλακας είναι το χωριό

ψυχής λιμάνι.»

Φιλικά,

Κωνσταντίνα.!