«Στο πρόσωπο σου η ομορφιά του
κόσμου όλη συμπυκνωμένη και
στο χαμόγελο σου ο ουρανός.!
Τ’αστρα όλου του κόσμου τις ευχές να φέγγουν
και το φεγγάρι το δρόμο το προσεκτικό.
Είναι η ζωή σκληρή κι ο κόσμος ξένος.
Μα έχεις αγκαλιά για να κρυφτείς
και δύναμη να ξανοιχτείς.
Της αθωότητας μονάχα εκείνη τη πρώτη τη πληγή φοβάμαι.
Φοβάμαι μη σκιαχτείς και το ξεχάσεις:
ένα κομμάτι για σένα να φυλάξεις..»
Φιλικά,
Κωνσταντίνα.!
Το διαβάζω... 