Ο Τσάρλς Ντέξτερ Γουόρντ εξαφανίζεται από το δωμάτιο όπου φυλασσόταν σε μια ψυχιατρική κλινική, χωρίς να αφήσει ίχνος πίσω του και χωρίς κανέναν προφανή τρόπο απόδρασης. Και κάπως έτσι ο Λάβκραφτ μας εισάγει αναδρομικά στον μυστηριακό του κόσμο.. Ξεκινώντας από το τέλος προσπαθεί να μας ξετυλίξει το κουβάρι που μας οδήγησε εκεί. Και είναι όλα τα στοιχεία εκεί.. και όμως δεν είναι!

Η ατμόσφαιρα που επικρατεί σε όλο το βιβλίο, γεμάτη σκιές. Νιώθεις πάντα μια ανατριχίλα σαν να υπάρχει κάτι που διαισθάνεσαι αλλά δεν στο επιβεβαιώνει πουθενά. Δεν προσπαθεί καθόλου να υποκρύψει πράγματα ή να σε παραπλανήσει σε λάθος συμπεράσματα για τον ήρωα. Σου παραδίδει τα πάντα απλά μέσα από ένα υπέροχο πέπλο σιωπής και τρόμου! Ακόμα και ο ίδιος ο ήρωας (Τσαρλς) είναι μια σκιά, ενεργητικός χαρακτήρας αλλά όχι στην επιφάνεια του. Ο Λάβκραφτ δημιούργησε έναν χαρακτήρα που παρά τις σκοτεινές του ιδιότητες και ασχολίες (αποκρυφισμό και διάφορα άλλα) σε προκαλεί κάθε στιγμή να τον συμπαθήσεις.

Το διαβάζω.. γιατί πάει καιρός από τότε που κάτι μου κράτησε το ενδιαφέρον μέχρι τέλους.. μέχρι να βγουν αληθινές οι υποψίες που πλανόνται στο βιβλίο από την πρώτη στιγμή. Και γιατί όλο το βιβλίο είναι γραμμένο σαν να προσπαθείς να φωτίσεις με φακό κάτι που σε τρομάζει ήδη.. Οπότε ανάψτε τους φακούς σας και ξεκινήστε..

Καλή ανάγνωση,

Βιβή