Της αλυσίδας κρίκοι, διάφανοι μα συμπαγείς,

κοσμούν την άκρη σου.

Δεν τους θωρείς, δεν το μπορείς

και να’ντεχες.. και  να’βλεπες..

δεν το μπορείς.

Μονάχα στέκεις και κοιτάς

ξάφνου παραπατώντας τριγυρνάς,

κι αναζητάς

στου κόσμου τη βοή, στου ήλιου την ανατολή

το σιδερένιο το κλειδί,

όνειρα να ξεκλειδώσεις, καινούργιο δρόμο να οργώσεις.

Μα δε συλλογίστηκες ποτέ αγαπημένε

της εμμονής σου δέσμιος, καταραμένε,

πως μάταια αναζητάς, αυτό που δεν υπάρχει?

Φιλικά,

Κωνσταντίνα.!

‘Ενα από τα δώρα γενεθλίων μου ήταν και το συγκεκριμένο βιβλίο. Είχα καιρό να διαβάσω και είχα καιρό να διαβάσω ένα τόσο όμορφο, τόσο γλυκό βιβλίο!

Μια αντισυμβατική γιαγιά, μια πολυκατοικιά με «ιδιαίτερους» ενοίκους και μια απώλεια οδηγούν τη βασική, οσονούπω 8χρόνη ηρωίδα σε ένα ταξίδι ωρίμανσης στη προσπάθεια της να αντιμετωπίσει το θάνατο της γιαγιάς της. Μέσα από τον κόσμο του παραμυθιού ένα παιδί καταφέρνει ομαλά να διαχειριστεί και να αντιμετωπίσει περιστατικά δυσανάλογα της ηλικίας της. Μέσα από τον κόσμο του παραμυθιού..

Είναι ένα πολύ έξυπνο βιβλίο. ‘Ενα βιβλίο γεμάτο αγάπη.

Το διαβάζω για να θυμηθώ πως φαίνεται ο κόσμος μεσα από τα μάτια ενός 8χρονου παιδιού.

Νίκη μου σ’ευχαριστώ.

Φιλικά,

Κωνσταντίνα.!