«Κι πάλι εδώ..στο ίδιο μέρος..

γνωστός ο δρόμος..χιλιοπερπατημένος..

κι είχα πει δε θα τον περπατήσω άλλη φορά..

ένιωθα καλά, μακριά από έσενα Μοναξιά.

Κι όμως νά, κατάρα γίνεσαι-μέλλον που ξημέρωσε ξανά..

Κι δεν μπορώ να σ’αρνηθώ για ακόμα μια φορά.

‘Ηταν αλλιώς όταν με είχες εκεί μέσα.. ήταν αλλιώς..

‘Ενιωθα ήρεμος στην αγκαλιά σου, δύνατος..

Κι όλα αλλάξαν ξαφνικά κι δν μπορώ..

Δεν το μπορώ κι αν σ’αγαπώ, θα σ’αρνηθώ..

Κι με πονάει που φεύγω.. κουράστηκα να φεύγω..

Κουράστηκα να περπατώ το ίδιο πεπρωμένο..

Ευτυχισμένες στιγμές: πολλές..

πολλές είχα μαζί σου..

Σαν ηλιαχτίδες πρόβαλαν ξανά μαζί με τη μορφή σου..

Να τις θωρώ αδυνατώ, πληγιάζουν την ψυχή μου..

Είναι σκληρό, πολύ σκληρό να θυμηθώ πως ήσουν η αναπνοή μου..

Αν θέλει ο χρόνος και ο καιρός,

τα λόγια τα σωστά ν’αρθρώσεις,

τότε η λέξη, η πράξη, η φράση αυτή η μαγική..

θ’αρκεί..

τον πάγο να τον λιώσει

την κλειδαριά να ξεκλειδώσει

και την καρδιά στη θέση της να ορθώσει.»

Μη πιστέψεις ποτέ ότι δε σ’αγάπησα.