Πολλοί αναγνώστες θα γνωρίζουν ήδη πάνω κάτω την υπόθεση από την ομόνυμη ταινία. Μη γελιέστε όμως, το βιβλίο είναι πάντοτε αλλιώς.. Μην επαναπαυτεί κανείς σας και πει οτι ξέρει τι γίνεται στον κόσμο της Χόλυ απλά και μόνο βλέποντας την ταινια. Ούτε βέβαια και διαβάζοντας το βιβλίο μπορείς να είσαι σίγουρος για το τι γίνεται στον κόσμο της. Η Χόλυ Γκολάιτλι, ο βασικός χαρακτήρας του βιβλίου, μια κοπέλα τόσο αληθινά ψεύτικη που καθένας μας αξίζει να την γνωρίσει (όσο σε αφήνει και όσο την φαντάζεσαι) και να αποφασίσει αν την πιστεύει ή όχι.
Γεμάτη ενέργεια, ελευθερία για αυτήν και τους γύρω της, μοιάζει σαν να μην την αγγίζει τίποτα αρνητικό.. Μα όμως μας αποκαλύπτει και η ίδια ακόμα για τις πιο βαθιά μελαγχολικές τις μέρες που δεν ξέρει γιατί μελαγχολεί και που μόνο αν το έχει νιώσει κάποιος μπορεί να ταυτιστεί μαζί της. Το βιβλίο είναι μια αναζήτηση της ευτυχίας, της αγάπης και της ολοκλήρωσης αλλα διατηρώντας την ελευθερία του ατόμου. Αναζήτηση της συνύπαρξης παράλληλα και διαμέσου της ελευθερίας και της διατηρησης του εγώ σου..  Από την άλλη βέβαια μπορεί κάποιος να το δει και σαν απλά μια ιστορία για ένα τρελό τρελό κορίτσι που δεν ξέρει τι του γίνεται..

Το διαβάζω γιατί ταυτίζομαι με την ηρωίδα, γιατί ίσως μαζί να ανακαλύψουμε το «γιατί» μελαγχολείς όταν δεν υπάρχει εμφανής λόγος, γιατί η αγάπη και η ελευθερία ίσως να μην μπορουν να συνυπάρξουν, αλλα ίσως και να μην είναι τόσο κακό πια αυτό.

Καλή ανάγνωση,
Βιβή

..Και μετά τίποτα..
Δύσκολες οι ανθρώπινες σχέσεις..
Τα φαντάσματα ξυπνούν με άγριες διαθέσεις..
Γλιστρούν στην πόρτα, πληγιάζουν το παρόν..
Τρέχεις Εσύ ψυχή τη νύχτα να προλάβεις..
Αργοσβήνει το φως κι εσύ χλωμιάζεις..
Φωνή σταθερή από πηγάδι σε τραβά..
Ξημέρωσε απ’τα φιλιά..(?)/(!)

Φιλικά,

Κωνσταντίνα.!

Ο Μουρακάμι δε στόχευε στον εντυπωσιασμό. Τον ενδιέφερε ο βαθύς τριγμός που μας ωθεί να αναρωτηθούμε εάν ο συμβατικός τρόπος ζωής είναι και η αντικειμενική πραγματικότητα. Μέσα από μια παραληρηματική αφήγηση που ξεφεύγει από τον επιβαλλόμενο καθωσπρεπισμό της σύγχρονης εποχής, ο συγγραφέας στο «Σχεδόν Διάφανο Γαλάζιο» μας ταξιδεύει από τη λογική στην παράνοια, από το αληθινό στο σουρεαλιστικό, μέσω των αισθήσεων και των παραισθήσεων των τραγικών ηρώων του. Ξεπερνώντας τους συμβατικούς κανόνες, ο Μουρακάμι παρουσιάζει μία ιστορία γεμάτη κοινωνικές, ηθικες και συνειδησιακές καταχρήσεις.
Το διαβάζω γιατί ο κόσμος της λογοτεχνίας θα ανιχνεύσει αυτό το κεντρικό, το ξέφρενο δημιούργημα της ανθρωπινής υπόστασης.

Με εκτίμηση,
Νίκος Δημήτριος Φακωτάκης