Με αφορμή τη Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης, παραθέτω ένα αγαπημένο μου απόσπασμα από το ποίημα ‘Αξιον Εστί του Οδυσσέα Ελύτη.

«Μόνος κυβέρνησα τη θλίψη μου

Μόνος αποίκησα τον εγκαταλειμμένο Μάιο

Μόνος εκόλπωσα τις ευωδιές

Επάνω στον αγρό με τις αλκυονίδες

Τάισα τα λουλούδια κίτρινο, βουκόλισα τους  λόφους

Επυροβόλησα την ερημιά με κόκκινο!

Είπα: δε θα’ναι η μαχαιριά βαθύτερη από την κραυγή

Και είπα: δε θα’ναι το ‘Αδικο τιμιότερο απ’το αίμα!

Το χέρι των σεισμών, το χέρι των λιμών

Το χέρι των εχτρών, το χέρι των δικών

Μου, εφρένιασαν εχάλασαν  ερήμαξαν αφάνισαν

Μία και δύο και τρείς φορές

Προδόθηκα κι απόμεινα στον κάμπο μόνος

Πάρθηκα και πατήθηκα σαν κάστρο μόνος

Το μήνυμα που σήκωνα τ’άντεξα μόνος!

Μόνος απέλπισα το θάνατο

Μόνος εδάγκωσα μες τον Καιρό με δόντια πέτρινα

Μόνος εκίνησα για το μακρύ

Ταξίδι σαν της σάλπιγγας μες τους αιθέρες!

‘Ηταν στη δύναμή μου η Νέμεση, το ατσάλι κι η ατιμία

Να προχωρήσω με τον κορνιαχτό και τ’άρματα

Είπα: με μόνο το σπαθί του κρύου νερού θα παραβγω

Και είπα: με μόνο το ‘Ασπιλο του νου μου θα χτυπήσω!

Στο πείσμα των σεισμών, στο πείσμα των λιμών

Στο πείσμα των εχτρών, στο πείσμα των δικών

Μου, ανάντισα κρατήθηκα ψυχώθηκα κραταιώθηκα

Μία και δύο και τρείς φορές

Θεμελίωσα τα σπίτια μου στη μνήμη μόνος

Πήρα και στεφανώθηκα την άλω μόνος

Το στάρι που ευαγγέλισα το’δρεψα μόνος! »

Φιλικά,

Κωνσταντίνα..!

Ποιός δε γνωρίζει τη φράση: «‘Ενας για όλους και όλοι για έναν»?

Το εν λόγω βιβλίο το έψαχνα καιρό – ίσως χρόνια, κάθως είναι εξαντλημένο- και μου προσφέρθηκε αναπάντεχα με ιδιαίτερο τρόπο.. Εξιστορεί το δέσιμο, την αλληλεγγύη, την ενότητα, την βαθιά αγάπη τεσσάρων νέων, τεσσάρων αντρών την εποχή του Ρισελιέ, του Λουδοβίκου του 13ου και των σωματοφυλάκων. ‘Ομως δεν είναι τόσο απλοϊκό όσο ίσως διατυπώνεται.

Στο βιβλίο αυτό δεν περιγράφεται απλώς μια δυνατή φιλία. Συχνά στη ζωή καλείσαι να διαχειριστείς δύσκολες, περίπλοκες και καμιά φορά επικίνδυνες καταστάσεις, όπου η επιτυχής έκβαση αυτών διασφαλίζει την επιβίωση σου. Μόνος σου, δεν τα βγάζεις πέρα στη ζωή.. Χρειάζεσαι ανθρώπους που μπορείς να βασιστείς σε αυτούς, που δε θα σε «αδειάσουνε», ούτε θα σε προδώσουνε, που θα ρισκάρουν για σένα κι οι ίδιοι ίσως το κεφάλι τους αν χρειαστεί.. ‘Εχεις τέτοιους ανθρώπους που θα λειτουργούν αυθόρμητα με αυτό το τρόπο για σένα, γιατί θα λειτουργείς κι εσύ αυθόρμητα το ίδιο γι’αυτούς..

Για σένα μπορεί να είναι η οικογένεια ή ο σύντροφος, για τον διπλανό σου ένας συνάδελφος ή συντοπίτης, για κάποιον άλλον ένας φίλος ή κάποιος άγνωστος έως τότε στη ζωή του άνθρωπος. Αυτοί οι άνθρωποι, όποιοι κι αν είναι στη ζωή του καθενός, αν υπάρχουν, είναι ανεκτίμητοι και ανεκτίμητος είσαι κι εσύ γι’αυτούς..

Το διαβάζω γιατί νιώθω ευγνωμοσύνη στη ζωή μου γι’αυτούς τους ανθρώπους, αν έχω σταθεί τυχερός, και τους αναζητώ μπορώντας να τους αναγνωρίσω πλέον αν δεν τους έχω..

Φιλικά,

Κωνσταντίνα..!