«Δε με φοβίζει πλέον η σιωπή,
ούτε της μοναξιάς η πίκρα
είναι που αγροικώ στο θρόισμα
να γίνουν όλα αλήθεια.

Μεγάλωσα και άργησα,
άργησα να καταλάβω
κόμπος δε δένει τη ζωή
ούτε και κάτι άλλο..

Δε με φοβίζει πλέον η αυγή
σαν κάνω να ξυπνήσω
είναι που μόνο, μοναχά,
νοστάλγησα ν’ αρχίσω.

Ακούμπησα τα όνειρα μου μες τα χέρια σου
και μακριά σου τώρα πώς να ζήσω..»

Κωνσταντίνα..

«Mε νίκησες ζωή, ξανά..
Κι αυτήν ακόμα τη φορά..
Πάμε ξανά?
Μια παρτίδα ακόμα μοναχά!
Να ονειρευτώ ξανά, να προσπαθώ μετά
και πάλι απ’το μηδέν στο πουθενά.
Πεντόβολα να παίζουμε τα πρωινά μας
στις δύσκολες τις ώρες ασσόδυο οι ματιές
και στις μεγάλες τις χαρές, ρουλέτα τα όνειρά μας
για πονταρίσματα μεγάλα, εξωπραγματικά!
Πάμε ζωή ξανά?
Να ρεφάρω θέλω απόψε,
να μπορώ να ξαναχτίσω,
σε λευκό καμβά να ζωγραφίσω
κι ας έρθουν κύματα τα ντόρτια
χέρι-χέρι κι οι καημοί.
Πείσμα εγώ, εδώ:
Στο ποντάρισμα αυτό όσο και να χάνω, εγώ θα προσπαθώ.»

Φιλικά,

Κωνσταντίνα.!